2 uur ’s nachts. Spoedeisende hulp. Kermende jongen van een jaar of 14. De assistente vraagt naar zijn naam. “Stefan Jansen”, antwoordt zijn vader. “Legitimatiebewijs?” Met een verontschuldigende blik op de assistente zegt vader: “Sorry, maar dat ligt bij zijn moeder.”
“Pasje van de zorgverzekeraar?” Weer de verontschuldigende blik. “Sorry, ligt ook bij moeder.” Of ze dat dan niet even kan brengen?
Vader kan moeder bij klaarlichte dag al niet bellen, laat staan om twee uur ‘s nachts. Sinds de scheiding valt er geen land met haar te bezeilen. Het pasje van de zorgverzekeraar en het legitimatiebewijs van zijn zoon krijgt hij onder geen beding mee. Om 2 uur ’s nachts zijn ex bellen? Hij kan net zo goed voor de leeuwen springen. Hij hoort haar verwijtende toon al vragen wat hij nou weer gedaan heeft. Zijn ex vindt dat hij nooit goed voor Stef zorgt, hoe hij ook zijn best doet.
“Kunt u zich legitimeren?” vraagt de assistente. “Jazeker”, zegt vader en trekt zijn legitimatiebewijs tevoorschijn. “Arend Lang”, staat daarop te lezen. “Mijn zoon draagt de naam van zijn moeder”, zegt vader, schouderophalend.
“Nu uw zoon zich niet kan legitimeren, moeten wij u de kosten van te voren in rekening brengen. U kunt met uw creditcard afrekenen. De afrekening kunt u naar de zorgverzekeraar sturen.”
Vader heeft geen idee welke dat is. Hij stuurt de rekening aan zijn ex met het verzoek die in te dienen bij de zorgverzekeraar. De rekening komt per kerende post terug met een briefje erop. “Als je mij niet op de hoogte stelt van je geklungel met Stef, moet je ook geen medewerking van mij verwachten.” Zuchtend belt vader zijn advocaat. Het is de enige manier om nog tot zijn ex door te dringen. “Goedemorgen, het is weer eens zo ver…”
Wilt u hier nu al meer over weten? Bel mij gerust op tel. 0172 – 42 41 72 of vul het contactformulier in.